Voor wie dit leest:

In het tekstveldje waarin ik deze en de komende zinnen zal typen kreeg ik een tip van WordPress:

‘You can find new ideas for what to blog about by reading the Daily Post.’

Hoeveel mensen zouden dit gedaan hebben voordat ze begonnen met het  schrijven van hun eerste WordPress blogje? Ik kan het niet over mijn hart krijgen, dan schrijf ik liever nog over dat ik niet weet wat ik moet schrijven!

Voordat ik me daartoe verleid zal ik me even kort voorstellen. Ik heet Jelger, ben een jongen, 26 en besef me tijdens het schrijven van deze zin opeens ik dit in het Nederlands aan het schrijven ben. Een beetje zoals je tijdens het lopen opeens een versterkte aandacht kan krijgen voor je eigen loopje. Nu loop ik te denken: ‘neem ik een sukkelig loopje met mijn eigen WordPressigerige schrijversreikwijdte door alleen in het Nederlands te schrijven’? In het Engels spreek ik namelijk een veel groter publiek aan.    

Hmm.  

  De voorgaande ‘hmm’ heb ik per ongeluk gecursiveerd maar bij vluggig nader inzien staat het wel leuk. Alsof de ‘hmm’ is geschreven terwijl ik een wenkbrauw optrok. Door de perongeluk gecursiveerde ‘hmm’ te analyseren in de eropvolgende zinnen waarvan deze een onderdeel is bereik ik een metadenkniveau dat ik van tevoren niet gepland had. Leuk.

Wenkbrauw is (weer per ongeluk cursief, nu begint het vervelend te worden!) een grappig woord. ‘Finkbrau’ is geen woord maar is wel het eerste wat ik na ‘wenkbrauw’ denk. Jammer dat het niet ‘wenkbrouw’ is, dan had ik mijn wenken kunnen brouwen en mijn medewenkbrouwers op hun wenken kunnen bedienen.

Vandaag eet ik (hou op met cursief doen WORDPRESS!! Anders open ik ergens anders een nieuw blog!!! Nou? Shit ik schrijf nog steeds cursief. Bedreigingen helpen niet. Misschien over twintig jaar met stemcommando’s. Dan nu maar weer de muis naar voren slepen  om het schuine i’tje aan te klikken:) veel choco (AAARGH) la. (ik wacht op een nieuwe cursiviteitsaanval..) Ik vergo (AAH!) eilijk deze vreetbuien door mezelf eraan te herinneren dat ik zometeen als de wiedeweerga ga fietsen richting het meisje van mijn leven. En daar heb ik zin in, tot ik zelf geen zin meer heb: tot het geen zin meer heeft dat ik besta, beloop, beschrijf.

Tot dan schrijf ik, en giet ik een druppel denksel in jouw oceaan. Drup.